Toen wijlen Wubbo Ockels in oktober 1985 als eerste Nederlandse astronaut met de space shuttle meeging, was dat groot nieuws. Cartoonist Nico Visscher tekende in zijn vaste spotprent voorop de voorpagina van het Nieuwsblad van het Noorden een piepklein aardbolletje. Daarvoor zweefde een kleine space shuttle. En daar boven was een tekstballonnetje: ‘Zo meneer Ockels, helemaal uit Groningen?’
Volgens de laatste instructies dienen we te verschijnen in ‘smart casual’. Ter verduidelijking staat er in de instructie: ‘casual, maar met een sjiek randje’. Ik ben daar niet goed in. Voor mij is ‘casual’ een spijkerbroek en een trui. En daar kan ik met geen mogelijkheid een sjiek randje aan krijgen!
Zucht. Het begon al met die intimiderende uitnodigingsmail. Lees “Een havenbaron” verder
Natuurlijk vraag ik bij de officiële opening van het vmbo-schooljaar even of de leerlingen zelf weten wie Winkler Prins was. Zij zitten immers op de Rijksscholengemeenschap Winkler Prins in Veendam. Peinzende blikken. En dan roept een meisje spontaan: ‘Ja, een encyclopedie!’.
Dat had ik niet gedacht! Dat middelbare scholieren anno 2017 nog zouden weten dat kennis in mijn jeugd in 25 kloeke delen in je boekenkast stond. Maar als ze het ergens nog weten, is het op Winkler Prins… Lees “Leren is verplicht. Maar krijg je dan ook werk?” verder
Vandaag hadden burgemeester Peter den Oudsten en ik een vrolijke persconferentie. De Rijksvoorlichtingsdienst had een ultrakort persbericht naar buiten gebracht: “Hunne Majesteiten Koning Willem-Alexander en Koningin Máxima zijn vrijdag 27 april 2018 aanwezig bij de viering van Koningsdag in Groningen, de hoofdstad van de provincie Groningen.” (De toevoeging was vast om misverstanden te voorkomen.) Daar waren we blij mee. We hadden ze uitgenodigd, maar het is prachtig als ze komen.
En natuurlijk vergt het meer dan voorpret alleen. Lees “Voorpret voor Koningsdag” verder
Ik hoor zelf bij de talloze mensen die na de vakantie even op gang moeten komen. De werkroutine zit er niet meteen weer in. Alle begin is moeilijk. En het voelde zo lekker om in een korte broek te lopen, een beetje te luieren en de tijd aan jezelf te hebben. Maar ja. Het is weer voorbij. We moeten weer aan het werk. Over een paar weken weten we niet anders meer, maar de start voelt als een sprong in een koud zwembad.
Totaal anders wordt je perspectief als je vrije tijd geen aangename onderbreking is van je werkzame bestaan, maar als vrije tijd ontstaat door de afwezigheid van werk. Lees “Ambassadeur van Maxima” verder
Twaalfduizend mensen kijken recht tegen de ondergaande zon in. De kans dat ze me zien is dus te verwaarlozen. Maar ik mag ze staand voor het Noord Nederlands orkest verwelkomen bij de elfde editie van Pura Vida Blauwestad.
Elf jaar het mooiste orkest van Nederland aan de oevers van het nog jonge Oldambtmeer. Ik verheug me er enorm op. Op het geweldige orkest. Op de voortreffelijke solisten. Op de muziek: er gebeurt wat als het NNO het repertoire van Queen uitvoert. En op de fantastische omgeving. Sommige mensen zitten er al vanaf drie uur vanmiddag. En de stemming zit er vanaf het begin goed in. Een feestje.
Het was niet altijd een feestje rondom de Blauwestad. Lees “De magie van Blauwestad” verder
