Maand: maart 2018

Op de radio hoorde ik Suzan Top, de secretaris van het Groninger Gasberaad. Ze deed geen moeite om haar verbazing en haar emotie te verbergen over de inhoud van de gasbrief. Ook in het provinciehuis leidde het nieuws van de dag tot een emotionele ontlading. Ik zag vochtige ogen vanwege het historische plan van Minister Wiebes om met inzet van alle middelen, met een rotvaart de gaswinning in Groningen te beëindigen. Toen ik aan het eind van de dag de verzamelde medewerkers van de provincie toesprak, zette iemand het Groninger volkslied in. Twee tellen later galmde het hele Atrium. ´Doar gruit, doar bluit ain wonderlaand rondom ain wondre stad.´ Emotie zocht een uitweg.

Hoe meer gas je uit de Groninger bodem haalt, hoe gevaarlijker het wordt. Al jarenlang, maar zeker sinds Huizinge in 2012, dringen Groningers er op aan dat er minder wordt gewonnen. Maar dat kon nooit. “‘t Kon toch minder!” verder lezen

Gert Jan Boels had zijn dochtertje meegenomen. Ze vond de troebele appelsap die we haar voorzetten niet erg lekker. En van de plechtigheid van de beëdiging van haar vader was ze evenmin onder de indruk. Pappa zelf vond de situatie wel bijzonder. Zo ben je nietsvermoedend oud-lid van de gemeenteraad. En zo ben je burgemeester voor één dag. Of preciezer gezegd: voor een kwartiertje. Ik vermoed dat Boels daarmee houder is van het snelheidsrecord voor burgemeesters. Aantreden en aftreden in 15 minuten!

“15 minuten burgemeester” verder lezen

Maandag gaan ze open. En vandaag krijgen ze bezoek van de ministers Wiebes en Dekker. Nog geen slingers en taart, want voor feestelijkheden is eerst succes nodig. Toen we op 31 januari een persconferentie gaven over de afspraken over het lang verwachte schadeprotocol, ontstond meteen een Haags misverstand: Het protocol is er. Fijn, nu is het klaar in Groningen!

“Griezelig” verder lezen

Ik mis ze wel een beetje, mijn buurvrouwen. In de erker van mijn kamer in het provinciehuis staat een statafel. Daar sta ik vaak tussen de vergaderingen door stukken te lezen of de post te doen. Of me nog even voor te bereiden op het optreden van straks. Vroeger kon je wel eens zwaaien naar de overburen, aan de andere kant van de Sint Jansstraat. De vrouwen van het Toevluchtsoord. En met Sint Maarten kwamen hun kinderen langs op het provinciehuis om te zingen en snoep te verzamelen. We liepen de deur niet plat, maar we voelden noaberschap. Ik heb ze uitgezwaaid, want ze zijn verhuisd.

“Een plek om te blijven” verder lezen

Ik kreeg vrijdag bezoek van een vriendelijk echtpaar. Het waren meneer en mevrouw Fockema Andreae. Achter hen liep een provincieambtenaar met een karretje. Daarop stond een loodzware zwarte ijzeren kist met een bijzondere inhoud. Het ambtskostuum van ‘Ome Jo’.

“Tastbare geschiedenis” verder lezen