Nog even en Avebe bestaat 100 jaar. Volgend jaar is het een eeuw geleden dat – in Veendam – het Aardappelmeel Verkoop Bureau begon. En als je bij een gewone verjaardag ‘jarig’ bent, wat word je dan bij een eeuwfeest? Eeuwig?
Er zijn niet veel bedrijven en organisaties die dat kunnen zeggen. Zo vanzelfsprekend is het vandaag de dag niet dat je voor je klanten – of je aandeelhouders – relevant blijft. Dat je ‘impact’ hebt, om het eens modern te zeggen.
De bibliotheek in Bedum is gevestigd in de monumentale oude openbare lagere school. In de verweerde rode bakstenen boven de ingang zijn – als je heel goed kijkt – de sporen te zien van de oude letters. Vooral de onderkanten zijn nog zichtbaar. Ik denk dat er ‘O L School’ stond. Terwijl ik naar binnen stap, bedenk ik dat ook deze gok al ‘geletterdheid’ vergt.
Ik houd vaak ergens een toespraakje. Meestal doe ik mijn best om de toespraak uit mijn hoofd te leren en gebruik ik de papiertjes alleen nog als geheugensteun. Ik houd niet zo van het voorlezen van speeches. Maar vandaag heb ik een goede reden om te laten zien dat ik mijn toespraak voorlees.
Het was natuurlijk ook onvermijdelijk. Ik was zelfs teleurgesteld geweest als de koning geen woord aan de gevolgen van gaswinning had gewijd. Maar woorden zonder daden voeden het cynisme. En daarom drong ik in de Volkskrant van maandag aan op concrete resultaten.
Het is een spannende collectie boeken, die vanaf vandaag wordt geëxposeerd in Winsum. Kinderboeken uit en over de tweede wereldoorlog. De expositie heet “Van Moeder, vertel eens wat van Adolf Hitler tot Reis door de nacht, Het kinderboek uit en over de Tweede Wereldoorlog”. Vandaag mocht ik haar openen. Ik ging voor mijn toespraakje eens na hoe dat zat met mijn eigen kinderboeken over ‘de’ oorlog.
Het decor is al indrukwekkend. De Johannes a Lasco bibliotheek in Emden is gebouwd in de muren van een middeleeuwse kerk. De bombardementen in de oorlog deden hun dodelijke werk, ook in het stadshart van Emden. En de kerk die ooit het centrum van het Noordduitse protestantisme vormde, was decennialang een ruïne. Nu is het het statige omhulsel van een prachtige bibliotheek.
In het schip van de kerk zitten honderden ondernemers, aangesloten bij de Industrie und Handelskammer für Ostfriesland und Papenburg. Ze luisteren langdurig terwijl de geur van het avondeten langzaam de kerk vult. Nadat ze hun voorzitter Bernhard Brons, Minister Bernd Althusmann en ondergetekende hebben aangehoord, loopt het tegen negenen. Het lukt de sprekers nog net om de knorrende magen te overstemmen.
En wat voor zomer. Het blijft gek. Het is een halfjaarlijks ritueel. In juli en in december werken we naar de vakantie toe, alsof de wereld daarna ophoudt te bestaan. Agenda’s worden volgepakt. Alles moet de laatste weken nog af. De druk loopt op. De vermoeidheid en de irritaties nemen toe. En daarna lijkt het alsof iemand het ventiel eruit trekt. De kamer gaat met reces. De laatste collegevergadering passeert (met een ongewoon groot aantal punten). De staten stoppen met vergaderen. De scholen zijn met vakantie.
Vandaag is voor iedereen in de raadszaal van Midden-Groningen een bijzondere dag. Voor de leden van de gemeenteraad die vandaag voor de tweede keer een voorzitter mogen installeren. Deze keer iemand die ze zelf mochten uitkiezen. Voor de leden van het college die daarmee een nieuwe voorzitter krijgen. En zeker ook Heleen en Adriaan Hoogendoorn en hun familie en vrienden. Zij maken mee dat ‘hun’ Adriaan burgemeester wordt van de tweede gemeente van de provincie Groningen.
Zeerijp in cijfers: 3,4 en 8-1. Het is jammer, maar waar: zeg ‘Zeerijp’, en mensen denken aan aardbevingen. Dat geldt – iets minder, maar ook – voor Groningen als geheel. Helaas. Waar je ook komt, wat de reden van je ontmoeting ook is, het gaat altijd weer even over aardbevingen. Dat overkomt mij, maar ongetwijfeld ook inwoners van Zeerijp: de veelkleurige werkelijkheid teruggebracht tot één kwestie.
Beelden: Karin Lesuis
Het laatste gemeentebezoek in de eerste ronde: Appingedam
Als je in het onderwijs werkt, ervaar je dat de zomervakantie stilaan nadert. Het wordt al bijna de tijd van ‘de laatste keer’. De laatste toetsen, mentorgesprekken, rapportvergaderingen – noem maar op. Onze kinderen zitten in hun laatste toetsweek. En wij voelen het gewicht van de laatste loodjes.
Ik kom best vaak op Zernike. Dat begon al toen het gewoon nog het Universiteitscomplex Paddepoel heette. En vooral bestond uit grasland. Ik kwam er om te sporten, want mijn colleges waren meestal in de binnenstad. Als je er nu komt, zie je dat het barst van de bedrijvigheid. Ik zie elke keer dat ik hier kom wel iets nieuws. Dit universiteitscomplex – dat ook het complex van de Hanzehogeschool is – ontwikkelt zich enorm snel.
Foto: Bé Schollema op Twitter
