Auteur: René Paas

Ruim een jaar geleden zaten we met onze kinderen te eten in een Gronings restaurantje. Het was gezellig en de chef kwam even praten aan onze tafel. Ja, mij zag hij niet zo vaak, maar ze hadden vaak die ándere commissaris van de Koning te gast. ‘Max van den Berg?’ probeerde ik, want ik dacht dat hij mijn voorganger bedoelde. Nee, die was het niet. Het was die andere…

Hij moest zich vergissen. Er is toch maar één commissaris van de Koning in Groningen? Maar later drong tot mij door dat ik er naast zat. Er is nóg een commissaris van de Koning in Groningen. Zijn naam is Johan Remkes. Natuurlijk. Hij heeft een huis in Haarlem. Maar hij woont in Groningen. Op loopafstand van het restaurant.

“Moi Johan!” verder lezen

‘Wel voorthollen, maar niet op hol slaan’. Deze woordspeling heb ik niet speciaal voor vandaag bedacht. De eer komt geheel toe aan een van mijn voorgangers, Willem Augustijn Offerhaus. Commissaris van de Koningin in de provincie Groningen van 1954 tot 1961. Met deze woorden opende hij in 1958 het Nationaal Rijtuigmuseum hier in Nienoord.

“De spannende verhalen van Nienoord” verder lezen

‘Ze spreekt een enkel woordje Gronings en ze houdt van kaas. Maar ze draagt zelden sokken van de HEMA.’ Dat schreef het Dagblad van het Noorden, toen Marijke van Beek, ruim 11 jaar geleden burgemeester werd van Eemsmond.

Marijke biechtte deze interessante wetenswaardigheden zelf op tijdens haar installatie. Daarmee reageerde ze op wensen van de inwoners van Eemsmond. Die hadden via een enquête laten weten over welke eigenschappen en vaardigheden de nieuwe burgemeester volgens hen moest beschikken.

“Geen sokken van de HEMA” verder lezen

Eén van de ‘vaste’ nevenfuncties van de commissaris van de Koning – in elke provincie, maar ook in Groningen – is het voorzitterschap van de provinciale afdeling van het Prins Bernhard Cultuurfonds. Er zijn nog een paar andere fondsen waarvan ik bestuursvoorzitter ben, het Scholten Kammingafonds en het Fonds voor de Landbouw. Maar het Cultuurfonds is onderdeel van een landelijke organisatie. Die heeft in elke provincie een afdeling die lokale of regionale projecten ondersteunt.

Persoonlijk associeer ik ‘blockchain’ eerlijk gezegd nog steeds met jonge mannen met hoodies, die nachten met elkaar doorbrengen in ‘hackatons’. En met bitcoins. En met crimineel geld. Dus ik was verrast toen ik zag dat mijn eigen oude rechtenfaculteit een internationaal congres over ‘blockchain’ organiseerde.

We ontvingen ze in het provinciehuis. En ik sprak ze toe. Keurige meneren en mevrouwen die toe waren aan een borrel na een aantal inhoudelijke sessies over de vraag hoe blockchain de belofte kan inlossen om een ‘trust machine’ te worden.

“Een vertrouwensmachine. Kan dat?” verder lezen

De acteur en regisseur Marcel Hensema is een grote. Een echte ‘BG’er’ die ook naam maakte als BN’ er. Hij komt hier ‘weg’, zijn ouders hadden een cafetaria in Sappemeer. En hij begon te acteren bij de vooropleiding theater (De Voorziening) in Groningen. En daarna liep het al snel uit de hand.

“Marcel Hensema, nu ook in boekvorm.” verder lezen

Of ik toch vooral mijn jas wil aanhouden. Want in de bomvolle Grote Kerk in Dordrecht is het acht graden. Tijdens mijn verhaal – zonder jas natuurlijk – worden mijn vingers zo koud, dat ik de velletjes papier niet meer van elkaar krijg. Koude tenen, warme harten. Mensen uit alle hoeken van het land zijn gekomen naar de opening van de tentoonstelling van ‘onze’ Henk Helmantel. Ik ben uitgenodigd om de tentoonstelling te openen. En dat heeft een bijzondere aanleiding.

“Je zoekt de verschillen, maar vindt de overeenkomst” verder lezen

Een ontmoetingsdag van statenleden uit Groningen, Friesland, Drenthe en Overijssel met parlementariers uit Niedersachsen. Vorig jaar kwamen ze bij ons in de statenzaal. Dus dit jaar zitten wij in de bus. Naar Hannover. Het zijn de buren, maar je bent langer onderweg dan naar Den Haag.

We voelen ons welkom. Maar het is altijd even wennen.

“Samenwerken vergt aspirine” verder lezen

Ik mag de deelnemers aan de ‘dag van de democratie’ verwelkomen in de statenzaal in het provinciehuis. De oudste van Nederland. Als je bedenkt dat we nog geen eeuw algemeen kiesrecht hebben, dan is indrukwekkend om te bedenken dat deze ruimte al vier eeuwen democratische ontwikkeling heeft meegemaakt.

Met vallen en opstaan. De staten van de gloednieuwe provincie Groningen vergaderden hier voor het eerst in 1602. De tachtigjarige oorlog was voelbaar. De Spaanse stad werd ingelijfd bij de Staatse provincie. De boel was bepaald ongezellig. Stad en Ommeland in een gedwongen huwelijk. De vertegenwoordigers van stad en ommeland hadden aparte voorvergaderingen en kwamen binnen door verschillende deuren. Dus ik denk dat de uitdrukking ‘niet door één deur kunnen’ hier is ontstaan. Deze statenzaal is gebouwd op grote verschillen van mening. Het is dus mooi dat we vandaag juist hier drie lezingen hebben over het onderwerp ‘Bouwen aan democratie’.

“Ongegeneerd genuanceerd over democratie” verder lezen

We maken ons vrolijk over Europa, dat het niet eens kan worden over de zomer- en wintertijd. Maar we zijn er in Groningen niet in geslaagd om een eenduidige avond voor Sint Maarten te vinden. In de krant stond een kaartje waarin zelfs in de stad gekleurde stippen stonden voor zaterdag, zondag en maandag. Het resultaat is dat wij thuis vanaf vanavond drie avonden klaar zitten met snoepgoed achter de deur. Want wij weten uit ervaring dat ‘een appel of een peer’ (zoals het liedje voorschrijft) echt niet meer kunnen. En dat geroutineerde kinderen ook om de mandarijnen heengrijpen.

Het is tegenwoordig een beetje zoeken naar de ware betekenis van Sint Maarten, die we hier in Groningen natuurlijk Sint Martinus noemen. Want 11 november is misschien wel wat te veel een snoepfeest geworden.

“‘Geef een appel of een peer’” verder lezen