Weblog René Paas

In Weststellingwerf zochten ze een nieuwe burgemeester. Daar was een mooie profielschets voor gemaakt. Wie wel eens profielschetsen leest (ik ben zelf een liefhebber van het genre) kent de bestelling: het spreekwoordelijke schaap met de vijf poten. Dat was in Weststellingwerf niet anders. De nieuwe burgemeester moest een verbinder zijn. Iemand die mensen mee kan krijgen. Hij moest integer zijn. En herkenbaar en stressbestendig natuurlijk. Weststellingwerf wilde een toegankelijke, zichtbare persoonlijkheid. Maar dan wel weer met een luisterend oor, veel energie en creativiteit. De burgervader (of –moeder) moest doelbewust en resultaatgericht zijn, in het dagelijks leven, maar zeker ook kordaat in crisissituaties.

Je kunt de lat maar beter hoog leggen! En dat deden ze dus, daar in Fryslân… Je zou haast zeggen: veel te hoog. Want wie voldoet er nu aan al die kwalificaties? Je begint met een profielschets en dan solliciteren er tot je schrik gewone mensen. Maar de Stellingwervers hadden geluk. Want bij hen solliciteerde André van de Nadort. Hij kwam en zag en overwon.  “In tijden van nood leert men zijn burgemeester kennen” verder lezen

Startschoten heb je in soorten. En ze vallen ongelijk. Schoolkinderen in Den Haag en Utrecht zijn al bijna weer gewend zijn aan school. Maar de kinderen bij ons thuis hebben nog een dikke week vakantie. Jaloersmakend? Toen ik zelf op school zat, vond ik de start van het parlementaire jaar pas echt benijdenswaardig: de derde dinsdag in september. Het zomerreces houdt pas op in de week waarin het herfst wordt!

Het academisch jaar begint pas maandag over een week. Maar in deze stad is het al weer twee weken onrustig, want toen begon de Keiweek. In het weekend daarvoor verschenen er ineens weer studenten. Eerstejaars die door hun bezorgde ouders werden afgezet. Deze week lopen ze in identieke t-shirts door de stad, onderweg naar hun nuchtere, ingetogen en beheerste introductieweken. “De moeder van alle startschoten” verder lezen

Het hoort er een beetje bij. Je komt voor de muziek, maar bij het openingsconcert duurt dat altijd even. Dan moet je eerst een rijtje sprekers doorstaan. Sprekers die wijzen op de verdiensten van de organisatie. Sprekers die een introductie geven op het gebodene. Sprekers die de mensen en organisaties bedanken zonder wie dit festival ondenkbaar was geweest. Sprekers die tussen jou en de muziek instaan.

Zo stond ik gisteravond bij de opening van het Peter de Grote Festival. Ik kende mijn plaats. Tussen het publiek en de muziek in. “Peter de Grote festival: bijna uitverkocht, jarig, onvergetelijk” verder lezen

De laatste statenvergadering van het jaar, gisteren, was ook de laatste vergadering van twee statenleden. Sara van de Par van de SP en Eugenie Stolk van de PvdA namen afscheid. Het is onbeleefd om ooit het tegendeel te beweren, maar het is veilig om bij hen te zeggen: deze hadden we best nog wat langer in ons midden willen houden.Twee vrouwen die statenlid werden aan het begin van deze periode. Twee statenleden die in de afgelopen jaren vanuit verschillende rollen werk hebben gemaakt van hun idealen. 

We leggen graag uit dat Provinciale Staten het parlement van de provincie zijn. In Drenthe spreken ze zelfs officieel van het ‘Drents parlement’. Maar er zijn belangrijke verschillen met dat andere parlement. “Sara en Eugenie” verder lezen

Met Groningse nuchterheid, aangevuld met Drentse ‘hunebedbouwerachtige invloeden’. Zo zou Geert-Jan ten Brink in Slochteren aan de slag gaan, beloofde hij tijdens zijn installatie in dezelfde raadszaal, waarin ik hem mag toespreken. Toen was het 8 november 2011. 

Met deze aankondiging was meteen duidelijk dat ze in Slochteren maar boften met de boomlange, rasechte Drent die ze in huis haalden. Want die hunebedbouwers, dat waren ook geen kleine jongens. “Burgemeester in woelige tijden” verder lezen

Bewonderend buig ik voorover om de glazen fles van dichtbij te bekijken. In de fles zie je de weerspiegeling van de ramen achter je. Als je goed kijkt, zie je zelfs het interieur van de kamer. De fles is niet echt. De kast ook niet. Ze zijn bedrieglijk echt geschilderd. Henk Helmantel, die het schilderij maakte, staat naast me. ‘Tsja, dat is talent’, lacht hij bescheiden.

‘En heel veel oefenen’, denk ik er bij. “Op bezoek bij Henk Helmantel en zijn gemeentebestuur” verder lezen

We vonden dat de foto een beetje mislukt was. We waren ook iets te lacherig, want het was een rare toestand. Het was begin april. We wisten al dat Bert naar Midden- Drenthe zou gaan. Maar voor zijn laatste weken in Zuidhorn moest hij perse nog officieel worden herbenoemd. Hij kwam naar mijn kamer om de eed af te leggen. Geen plichtplegingen, maar wel een eed. Vijf minuten werk en een kop koffie.

We maken bij die gelegenheid ook altijd een foto. Maar Bert stond verkeerd: achter Berts rechteroor hing een groot schilderij van een ‘Mens-erger-je-niet’-bord, dat op mijn kamer hangt. “Dag Bert” verder lezen

1. Sporen van Luther

Bij ons thuis op de schoorsteenmantel staat het meest verkochte Playmobil poppetje ooit. Dat van Luther. Compleet met mantel, baret en ganzenveer. En natuurlijk de door hemzelf vertaalde Bijbel, hier passend opengeslagen op de overgang van het Oude- naar het Nieuwe Testament. Ik nam hem mee, vandaag naar de Kerkendag in een regenachtig Bourtange. Al was het maar om te kunnen zeggen: “U merkt het: ook wij staan thuis elke dag stil bij 500 jaar Reformatie!” De aanwezigen lachten welwillend.

Interessant dat Playmobil Luther dus vooral portretteert als Bijbelvertaler. Want ik associeer hem spontaan met zijn stoere daad op 31 oktober 1517: “Voor de verandering, maar welke dan?” verder lezen

Het bedrijfsleven van Oldenburg treft elkaar jaarlijks in een vrij massale maaltijd met rituelen die rechtstreeks uit de middeleeuwen lijken te stammen. Nette mannen in donkere pakken, en hier en daar toch nog een vrouw. Ondanks de ouderwetse trekken, bestaat het ‘Cramer Ampts Mahl’ pas sinds 1973. Een wonderlijke mix van ernst en luim. En veel traditie. Meestal spreken er Duitse prominenten. Hoofdzakelijk politici. Het leek er een beetje op dat dat zo vlak voor de verkiezingen gevoelig was. Hoe het ook zij: pas vorige week, tijdens de 45ste bijeenkomst, permitteerden ze zich voor het eerst een Nederlandse spreker. De ‘Kommissar des Königs’ uit Groningen. 

Ik was er trots op dat ik dat mocht zijn. Maar ik vertelde ze natuurlijk wel dat het hoog tijd was. “Vijf actiepunten voor de ‘meest erotische grens van Europa’” verder lezen

De fotograaf Jan Hendrik van der Veen stuurde me vanmorgen een paar foto’s die hij had gemaakt tijdens de laatste 24 uur van mijn werkweek. Het veelbesproken werkbezoek van de Minister-President aan het gaswinningsgebied in Groningen. En de veel minder besproken opening van de Special Olympics, zaterdagmorgen. Ze gaven me allebei het gevoel dat ik belangrijk werk mag doen.

Enthousiast
De gelegenheden waren totaal verschillend. “Belangrijke momentopnamen” verder lezen