Zaterdagmorgen begint bij mij altijd met roeien. Dus ook in de ochtend waarop het voor het eerst vriest en waarin de avond ervoor – een rondje Eurosonic – nog voelbaar aanwezig is. Nu het zo koud is, zou ik best in bed willen blijven liggen. Maar we roeien in een acht, dus mijn team rekent op me.
Dit is mijn jaarverslag over 2018. Het leek me een goed idee om het snel klaar te hebben en op de nieuwjaarsreceptie van de provincie Groningen aan elke aanwezige een exemplaar mee te kunnen geven. Nu het jaar nog ‘vers’ is.
Ik wens ons allemaal – ook namens Provinciale en Gedeputeerde Staten – ‘veul hail en zegen’. In een nieuw jaar dat begon met 270 containers. En met het onheil dat daardoor aanspoelt in het mooiste natuurgebied van Nederland. Gistermiddag sprak ik samen met Burgemeester Henk Jan Bolding met vrijwilligers die tussen Westernieland en Noordpolderzijl troep uit de moeilijk bereikbare kwelder te haalden. ‘Alsof er een vliegtuig is neergestort’, zo typeerden ze wat ze aantroffen. Dit is nog lang niet voorbij. Maar vrijwilligers en professionals zullen samen doen wat ze kunnen. Omdat het Wad ons aan het hart gaat.
Eén van de irritante dingen aan gemeentelijke herindeling is dat het vaak leidt tot van die onbegrijpelijke namen. Je moet wel heel goed ingevoerd zijn om sommige historische en topografische vondsten te kunnen begrijpen. Gelukkig is er ook ‘Het Hogeland’ (met lidwoord). Een gemeentenaam die meteen vertrouwd aandoet. Het Hogeland, soms ook gespeld met dubbele o, is al eeuwenlang een begrip in onze provincie.
Dit ‘paasrapport’ verschijnt tegelijk met de oliebollen. Het is de laatste bouwsteen voor mijn jaarverslag dat ik begin januari wil uitbrengen. En hoewel er in de laatste week van december niet veel meer gebeurt, compenseert de drukte van de rest van december die laatste week ruimschoots.
Dit moment hing al een tijdje in de lucht. De biografie van oud-commissaris van de Koningin Vonhoff, die ‘Liberaal Zwaargewicht’ als titel heeft, is al enige tijd geleden verschenen. We deden een poging om aandacht te besteden aan het boek in aanwezigheid van Mevrouw Vonhoff. Uiteindelijk bleek dat te belastend. Maar het is nooit te laat om er in onze Staten aandacht aan te schenken. Dat deed ik tijdens de Statenvergadering van gisteren.
Het pittoreske Italiaanse kustplaatsje Amalfi heeft het. Het Australische Katoomba, met zicht op de spectaculaire Blue Mountains, heeft het ook. Net als het magnifieke Zwitserse bergdorp Mendrisio. En… ons eigen Westerwolde heeft het. Ik heb het over het internationale Cittaslow-keurmerk.
“Want na elk verzoek verzwik ik mijn hersens over de vraag of het verstandig is om dit jaar een voorwoord te schrijven voor een studentenvereniging in opspraak. Dat is namelijk al een paar jaar aan de gang. En het wordt niet beter. Ook dit jaar ga ik in op het verzoek, opnieuw vanuit het idee dat je beter met elkaar in gesprek kunt blijven dan de verbinding verbreken.” Vandaag ontvang ik samen met Peter den Oudsten de almanakcommissie in het stadhuis.
Ruim een jaar geleden zaten we met onze kinderen te eten in een Gronings restaurantje. Het was gezellig en de chef kwam even praten aan onze tafel. Ja, mij zag hij niet zo vaak, maar ze hadden vaak die ándere commissaris van de Koning te gast. ‘Max van den Berg?’ probeerde ik, want ik dacht dat hij mijn voorganger bedoelde. Nee, die was het niet. Het was die andere…
Hij moest zich vergissen. Er is toch maar één commissaris van de Koning in Groningen? Maar later drong tot mij door dat ik er naast zat. Er is nóg een commissaris van de Koning in Groningen. Zijn naam is Johan Remkes. Natuurlijk. Hij heeft een huis in Haarlem. Maar hij woont in Groningen. Op loopafstand van het restaurant.
‘Wel voorthollen, maar niet op hol slaan’. Deze woordspeling heb ik niet speciaal voor vandaag bedacht. De eer komt geheel toe aan een van mijn voorgangers, Willem Augustijn Offerhaus. Commissaris van de Koningin in de provincie Groningen van 1954 tot 1961. Met deze woorden opende hij in 1958 het Nationaal Rijtuigmuseum hier in Nienoord.
