• Dagblad van het Noorden, op dekrantvantoen.nl

Hij kwam hier om te vlammen. Dat was nodig, want er was veel te doen in Midden-Groningen. Maar een vlammende Hoogendoorn: hoe ziet dat eruit? Ik ga proberen om Adriaans optreden de afgelopen jaren in vijf typeringen te schetsen.

Actievoerder

Dan begin ik met: actievoerder. Het is bijna wonderlijk om te zeggen. Want dat is bepaald niet het eerste wat er in je opkomt als je Adriaan daar zo ziet zitten. Een vriendelijke man. Met natuurlijk gezag en een kalme uitstraling. Een geboren burgemeester. Al duurde het even voordat dat kwartje bij hemzelf viel. Motoragent, dat wilde hij worden. Helaas moest Adriaan een bril. Zijn ogen waren te slecht om motoragent te worden. Maar ze deugden wél om op zijn zeventiende al raadsvergaderingen mee te notuleren. En om alles te zien wat er in de gemeentepolitiek gebeurde. Bij de GGD noemen ze dat ‘riskant gedrag’: vanaf je zeventiende excessief gemeenteraadsvergaderingen bijwonen. En het onvermijdelijke gebeurde: de jonge Adriaan raakte verslaafd aan het openbaar bestuur.

misschien op het irritante af

Maar de stoere en onverzettelijke motoragent is niet verdwenen. Als Adriaan onrecht ontwaart, komt hij in actie. In zijn vorige gemeente streed hij als burgemeester tegen mogelijke overlast door de uitbreiding van Lelystad Airport. En ook in Midden-Groningen bleek Adriaan een vechter voor zijn gemeente en haar inwoners.

Adriaan leverde regelmatig strijd voor de belangen van Midden-Groningen. Bijvoorbeeld in het Nationaal Programma Groningen. Waar Adriaan dat nodig vond, maakte hij duidelijk waar hij stond. In de ogen van sommigen misschien op het irritante af. Maar voor Midden-Groningen ging Adriaan door roeien en ruiten. Hij ontpopte zich als een bestrijder van wat hij zag als nodeloos bureaucratisch gedoe. Bij het NPG, maar ook rond Nij Begun zette hij zijn hakken in het zand: ‘Maak het ons makkelijk en vertrouw erop dat wij weten wat wij doen’. En Adriaan kon daar dreigend bij kijken. Een ware actievoerder, gedreven door een warm hart voor Midden-Groningen.

Betrokken buitenstaander

Dat is verrassend voor iemand die binnenkwam als buitenstaander. Een buitenstaander in onze regio en in de gemeente. Maar dan wel - en dat is mijn tweede typering - een betrokken buitenstaander. Adriaan heeft het in het begin vast niet makkelijk gehad. Het is nogal een overgang: van het relatief kleine, rustige Oldebroek naar het grote, uitgestrekte Midden-Groningen. Met alles wat daar bij komt.

Van de Veluwse vriendelijkheid naar de Groningse ‘stugge trots’, zoals de profielschets voor de nieuwe burgemeester van Midden-Groningen het licht eufemistisch verwoordt. Naar een gemeente met forse onderlinge verschillen. Met stedelijke centra en landelijke dorpen. Met economische kansen en prachtige natuur. Maar ook met rauwe problemen, als ondermijning, drugs en armoede. En diepe wonden door de gevolgen van de aardgaswinning.

Adriaan liet zich daardoor niet uit het veld slaan. Hij ging aan de slag om inwoners perspectief en veiligheid te bieden. Om wat negatief was om te buigen in iets positiefs. Empathisch en met een luisterend oor voor mensen die zich niet gehoord of gezien voelen. Daarmee heeft hij Midden-Groningen goed gedaan. Ergens bleef Adriaan altijd een béétje een buitenstaander. Maar door zijn betrokkenheid stond hij midden tussen de inwoners. En wist hij veel voor elkaar te krijgen.

Trotse burgervader

Hij deed dat als trotse burgervader, mijn derde typering. Trots bijvoorbeeld op de kinderen uit zijn gemeente, die al op jonge leeftijd moeten dealen met de gevolgen van de aardgaswinning. Adriaan heeft zich in het algemeen ingezet voor inwoners die zich onveilig voelen in hun huizen. Hij bracht hun problemen onder de aandacht, onder andere bij de koning, die hij meermaals mocht rondleiden in het gaswinningsgebied.

Maar hij wilde vooral ook het leed van de kinderen zichtbaar maken. Een twaalfjarige inwoonster van Midden-Groningen maakte de musical ‘Brief aan de NAM’. Mede dankzij Adriaans inspanningen werd die musical opgevoerd in theater Het Kielzog. Uiteindelijk ging de musical zelfs ‘on tour’ naar de Tweede Kamer. Met recht iets om op trots op te zijn.

Trots mag Adriaan ook zijn op wat hij deed voor de Molukse gemeenschap, waarmee hij een bijzondere band opbouwde. Adriaan maakte voor hen iets heel belangrijks mogelijk. Eeuwigdurende grafrust. Door een laatste rustplaats te garanderen tot de jongste dag, wilde Adriaan bijdragen aan eerherstel. En aan erkenning van het leed en de achtergestelde positie die de Molukse gemeenschap in Nederland heeft ervaren. Dat leverde wederzijds respect op.

stond niet bekend om zijn knappe uiterlijk

En trots was Adriaan, toen hij naast Koningin Máxima liep, bij de opening van dit Huis van Cultuur en Bestuur. Waarin het gemeentehuis gemoedelijk samenwoont met de muziekschool, het theater en de bibliotheek, die in 2022 werd uitgeroepen tot beste van Nederland.

Niet alleen esthetisch is dit gebouw een verademing. Want het vorige gemeentehuis van Hoogezand stond niet bekend om zijn knappe uiterlijk. Maar het nieuwe Huis van Cultuur en Bestuur is óók een fijne plek om bij elkaar te komen. Daardoor zorgt het voor verbinding binnen en buiten de gemeente. En geeft het nieuwe energie voor bestuurlijke samenwerking.

Verbindende wielrenner 

Er zijn twee redenen waarom ik stiekem een beetje jaloers ben op Adriaan. Hij kan niet alleen beter orgelspelen, maar ook beter wielrennen. Dat gun ik hem uiteraard, maar ik kan het niet uitstaan. En het brengt mij op de volgende typering: verbindende wielrenner. Da’s nog eens wat anders dan een eenzame fietser!

Adriaan kan niet alleen hard fietsen, maar hij zet zijn racefiets ook in als bindmiddel. Voor zijn vijfjarige ambtsjubileum, precies een jaar geleden, maakte hij een fietstocht van bijna 70 kilometer dwars door Midden-Groningen. Af en toe stond hij stil bij de schoonheid van de gemeente, én van de inwoners die hij in die vijf jaar ontmoette, en die indruk op hem maakten. Er is een prachtige film van gemaakt, die laat zien hoe Adriaan al fietsend zijn burgemeesterschap vierde, samen met de gemeenschap.

Tja, daar kunnen wij natuurlijk niet tegenop.

En dan de laatste typering. Familiemens. Want hij wás burgervader. Maar ook vader. En echtgenoot én trotse opa. Dat leidt ertoe dat hij onze regio weer verlaat om in het midden des lands te gaan wonen. Dichter bij zijn kinderen en kleinkinderen. Tja, daar kunnen wij natuurlijk niet tegenop.

Beste Adriaan,

Actievoerder, betrokken buitenstaander, trotse burgervader. Verbindende wielrenner en familiemens. Zo zullen wij ons jou herinneren. De politie is een klasbak van een motoragent misgelopen. En wij hebben zes jaar lang plezier van je gehad. Zes jaar lang was je het boegbeeld van Midden-Groningen. Vlammend en al. Nait soezen, moar doun, noemen we dat hier. We zijn je er dankbaar voor. En we wensen je, samen met Heleen en jullie kinderen, een prachtig Nij Begun. Geniet ervan, en kom af en toe nog even terug.

Want: best mooi hoor, die Veluwe. Maar uiteindelijk… gaat er niets boven Groningen! Dank je wel. Het ga je goed!