Ik mag de tweede dag openen van het prachtige en belangrijke symposium ‘Wind meets Gas’, op een prachtige plek. De Martinikerk. Het symposium is jaarlijks. En veel internationale bezoekers komen speciaal naar Groningen om te horen hoe de laatste stand van de ontwikkelingen rondom wind en waterstof is. We kijken uit naar de toekomst, op een plek vol geschiedenis. Ik vind het passend om even terug te blikken voordat we naar de toekomst gaan.
De slager in de Groningse binnenstad heeft het bijna begrepen. Voor zijn zaak staat een groot bord dat de klanten welkom heet. Op het ‘Schnitzelfestival’! Ik vermoed een vette knipoog van de slager. Mag het iets meer zijn? Cultuur per kilo! Want de kenners in de Martinikerk weten natuurlijk wel beter. We openen namelijk vandaag de laatste etappe van de Groninger Orgelzomer: het Schnitgerfestival.
Stikstof stelt ons in Nederland voor grote problemen. En daarbij spelen ook enorme belangen voor boeren. En we zagen vandaag in Groningen een hartstikke mooie manifestatie. Het is goed om te zien dat je in Nederland kan demonstreren. We hebben heel goed samengewerkt met de partijen die de demonstratie hebben georganiseerd. We serveerden koffie. Met koek erbij.
‘Outsider art’, noemen ze het. Maar wat mij betreft is het behoorlijk ‘inside’. Binnenin het provinciehuis, om precies te zijn. Op ons binnenplein, dat we meestal ‘atrium’ noemen. Het is een kleurrijk gezicht, aan de muren van het Provinciehuis. Er hangt werk dat is gemaakt door cliënten van Cosis (voorheen NOVO) uit de provincie Groningen. De kunstenaars hebben een verstandelijke of psychische beperking. Volgens de aankondiging ´komt de kunst bij deze kunstenaars rechtstreeks naar boven borrelen, vrijwel altijd zonder normatieve barrières . De puurheid en de diversiteit van de werken is opvallend en ontwapenend.’
Het ziet er uit als een stuk zandsteen. Tweeëneenhalf jaar geleden stonden stonden we ook bij deze steen.Voor de beëdiging van waarnemend burgemeester Anno Wietze Hiemstra. Toen hij op de steen ging staan, moedigde ik hem aan om daar erg van te genieten. ‘Want’, zo zei ik, ‘jij zou zomaar eens de laatste burgemeester van Appingedam kunnen zijn die deze eer te beurt valt.’
In 1869 ontdekt de jonge Zwitserse wetenschapper Johann Friedrich Miescher min of meer bij toeval een stofje met eigenschappen die hij niet goed kan thuis brengen. Dat blijft zo, de rest van zijn leven.
Ik mag de provinciebestuurders uit het hele land welkom heten in onze eigen Martinikerk. Ze waren hier gisteren ook al en hebben vaak al een nacht doorgebracht in de leukste, de mooiste en gezelligste stad van Nederland. Een stad zonder sluitingstijden. Maar het gezelschap kijkt opmerkelijk fris terug terwijl ik de tweede congresdag open. Het IPO-congres. Provincialer wordt het niet. En ik heet de statenleden, de gedeputeerden en mijn collega-commissarissen welkom, ‘helemaal in Groningen’.
Ik heb gisteren een uitgescheurde pagina teruggevonden uit een blad van de gemeente. ‘Even voorstellen’, staat er boven. Daaronder een beetje een ongemakkelijk groepsportret van het nieuwe college van B&W van Groningen. April 2002. Ik keek er naar en ik dacht: ´wie had dat kunnen denken?´ Wie had ooit kunnen voorspellen dat ik vandaag Koen mag toespreken als commissaris van de Koning bij zijn installatie als burgemeester van de stad? Ik denk: niemand. Wijzelf zeker niet.
Een paar duizend mensen uit de hele provincie hebben zich bij het Veenkoloniaal Museum in Veendam verzameld. Ze trotseren de dreigende lucht en de harde wind om samen te vieren dat het Grunnens Laid honderd jaar oud is. Om vijf uur stipt zetten we in. Uit volle borst. In de wetenschap dat we dat met zo’n twintigduizend mensen doen, verspreid over honderd plaatsen in de provincie.
De Algemene Bestuursdienst van het rijk is – niet voor het eerst, trouwens – bezig met een belangrijk project over publiek leiderschap. Ik werd daar gisteren over geïnterviewd, maar wees gerust, ze interviewen heel veel mensen! Maar ik deed natuurlijk mijn best om er verstandige dingen over te zeggen. En wat me opviel, was dat ik bij de voorbereiding van het gesprek steeds opnieuw aan één persoon moest denken. Peter den Oudsten.
