Weblog René Paas

‘Outsider art’, noemen ze het. Maar wat mij betreft is het behoorlijk ‘inside’. Binnenin het provinciehuis, om precies te zijn. Op ons binnenplein, dat we meestal ‘atrium’ noemen. Het is een kleurrijk gezicht, aan de muren van het Provinciehuis. Er hangt werk dat is gemaakt door cliënten van Cosis (voorheen NOVO) uit de provincie Groningen. De kunstenaars hebben een verstandelijke of psychische beperking. Volgens de aankondiging ´komt de kunst bij deze kunstenaars rechtstreeks naar boven borrelen, vrijwel altijd zonder normatieve barrières . De puurheid en de diversiteit van de werken is opvallend en ontwapenend.’

Lees “Een restje Koningsdag” verder

Het ziet er uit als een stuk zandsteen. Tweeëneenhalf jaar geleden stonden stonden we ook bij deze steen.Voor de beëdiging van waarnemend burgemeester Anno Wietze Hiemstra. Toen hij op de steen ging staan, moedigde ik hem aan om daar erg van te genieten. ‘Want’, zo zei ik, ‘jij zou zomaar eens de laatste burgemeester van Appingedam kunnen zijn die deze eer te beurt valt.’

Lees “Toch weer de burgemeesterssteen” verder

In 1869 ontdekt de jonge Zwitserse wetenschapper Johann Friedrich Miescher min of meer bij toeval een stofje met eigenschappen die hij niet goed kan thuis brengen. Dat blijft zo, de rest van zijn leven.

Lees “Deoxyribo Nucleic Ard” verder

Ik mag de provinciebestuurders uit het hele land welkom heten in onze eigen Martinikerk. Ze waren hier gisteren ook al en hebben vaak al een nacht doorgebracht in de leukste, de mooiste en gezelligste stad van Nederland. Een stad zonder sluitingstijden. Maar het gezelschap kijkt opmerkelijk fris terug terwijl ik de tweede congresdag open. Het IPO-congres. Provincialer wordt het niet. En ik heet de statenleden, de gedeputeerden en mijn collega-commissarissen welkom, ‘helemaal in Groningen’.

Lees “Verre vrienden ontdekken dat ze buren zijn” verder

Ik heb gisteren een uitgescheurde pagina teruggevonden uit een blad van de gemeente. ‘Even voorstellen’, staat er boven. Daaronder een beetje een ongemakkelijk groepsportret van het nieuwe college van B&W van Groningen. April 2002. Ik keek er naar en ik dacht: ´wie had dat kunnen denken?´ Wie had ooit kunnen voorspellen dat ik vandaag Koen mag toespreken als commissaris van de Koning bij zijn installatie als burgemeester van de stad? Ik denk: niemand. Wijzelf zeker niet.

Lees “Welkom terug, Koen Schuiling” verder

Een paar duizend mensen uit de hele provincie hebben zich bij het Veenkoloniaal Museum in Veendam verzameld. Ze trotseren de dreigende lucht en de harde wind om samen te vieren dat het Grunnens Laid honderd jaar oud is. Om vijf uur stipt zetten we in. Uit volle borst. In de wetenschap dat we dat met zo’n twintigduizend mensen doen, verspreid over honderd plaatsen in de provincie.

Lees “Wonderlaand” verder

De Algemene Bestuursdienst van het rijk is – niet voor het eerst, trouwens – bezig met een belangrijk project over publiek leiderschap. Ik werd daar gisteren over geïnterviewd, maar wees gerust, ze interviewen heel veel mensen! Maar ik deed natuurlijk mijn best om er verstandige dingen over te zeggen. En wat me opviel, was dat ik bij de voorbereiding van het gesprek steeds opnieuw aan één persoon moest denken. Peter den Oudsten.

Lees “Ik gun Nederland nog wel een beetje Peter den Oudsten” verder

Ik mag iets doen waar mijn vak om bekend staat: ik mag een lint knippen. Dat komt zelden voor. Meestal gaat een openingshandeling per rode knop. En soms is het nog creatiever. Maar vandaag mag ik met een prachtig glimmende gouden schaar een rood lint te lijf. Een buitenkans! Die heb ik te danken aan Professor Lubbert Dijkhuizen, die ik voor het gemak maar even de oprichter van CarbExplore noem.

Lees “CarbExplore” verder

Opvallend in de presentatie van de Miljoenennota is de positieve toon. Over de samenhang in Nederland. Over werk en economische groei. Over de staatsschuld. Over het Klimaatakkoord. En over meer welvaart voor iedereen. Is het echt goed nieuws voor iedereen? Wat betekent het voor Groningen? Hoe is ons beeld op de dag na Prinsjesdag? Ik zou zeggen: ’t kon minder, maar zeker ook meer.

Lees “Goed nieuws voor iedereen?” verder

In de Statenzaal staan twee mannen. Henk en Henk. Ze zijn vrienden voor het leven. En trots op wat ze hebben bereikt. Henk en Henk moedigden elkaar aan om iedere dinsdag naar taalles te gaan. In de Oosterparkwijk. En ze staan nu als ‘taalambassadeur’ voor honderd man publiek. Ze kunnen het iedereen aanraden. En dat doen ze ook.

Lees “Henk en Henk zijn helden” verder