Topografie op mijn lagere school: “Groningen, Hoogezand, Sappemeer, Heiligerlee, Winschoten…”. Wat zorgde ervoor dat Heiligerlee, een dorp met nog geen 1500 inwoners, op mijn school deze reeks met belangrijke Groninger plaatsen haalde? Ik leerde iets over klokkengieten. Maar veertig jaar later vind ik dat een onbevredigende verklaring…
foto: H. van der Laan (Twitter)
Als je …
• 308 pagina’s over kloostermoppen in Groningen schrijft
• daarvan drie pagina’s inruimt voor een verklarende woordenlijst;
• één bladzijde nodig hebt om alle mensen en instellingen te bedanken die je benaderd hebt;
• één pagina met verantwoording van de foto’s opneemt;
• zeven bladzijdes gebruikt om je bronnen en geraadpleegde literatuur te melden;
• voor je voetnoten zes pagina’s opsoupeert;
• voor vijf bijlages als toetje zeven volle pagina’s nodig hebt;
• negen bladzijdes uittrekt voor de inventarisatie van de vindplaatsen kloostermoppen in de stad Groningen, allemaal aangegeven in lengte-, breedte- en hoogtematen;
• en 21 voor de vindplaatsen in de provincie Groningen…
Wat is eigenlijk de kern van mijn verhaal? De vraag is relevant, want ik heb al een schriftelijke ‘position paper’ ingeleverd. Maar het is een beetje knullig om voor te lezen wat ze al hebben. En bovendien: dat kost veel meer tijd dan ik zal krijgen. 
Een ‘rondetafelgesprek’ heet het eufemistisch. Want ‘hoorzitting’ klinkt zo ongezellig. Maar het is maar voor de helft waar. Want het gesprek vindt plaats aan een halfronde tafel. “Een half rondetafelgesprek” verder lezen
Er klinkt feestelijke muziek uit het arboretum in Eenrum. En het barst van de mensen. Deels is het een familiereünie. Maar het is ook een eerbetoon aan de man die vijftig jaar geleden begon met bomen planten in een weiland in de klei bij Eenrum. Waarom eigenlijk? Toen de beroemde bergbeklimmer George Mallory ooit de vraag kreeg waarom hij de Mount Everest wilde beklimmen – de derde poging zou hem fataal worden – was zijn antwoord kort en eenvoudig: ‘because it’s there’. Omdat hij er staat.
Met vereende krachten onthullen we het borstbeeld van ‘Notoares Smit’
Zeg ‘april’ en ik denk er meteen achteraan: ‘doet wat hij wil.’ De uitdrukking gaat natuurlijk over het weer. Maar het weer was deze maand geen kleinigheid. Het was met name de vraag of het op Koningsdag, 27 april, mooi weer zou zijn. Natuurlijk is er geen correlatie tussen de vraag stellen en het ook krijgen. En de generale repetitie, de dag ervoor, was steenkoud en regenachtig. Maar toen ik ’s morgens de gordijnen opendeed, zag ik tot mijn grote opluchting dat het stralend weer was. Deze dag kon niet meer stuk!
Een vlog over april: een terugblik op een gedenkwaardige maand
Kernachtiger dan de koning kan ik het niet zeggen: “U vertelt me niks nieuws, maar we laten op deze manier heel Nederland zien wat hier aan de hand is.” De koning sprak met mensen die de gevolgen van gaswinning en aardbevingen aan den lijve hebben ondervonden. Ze stonden op de meest prominente plek van het programma: midden op de Grote Markt. En ze maakten van hun hart geen moordkuil.
Ik heb inmiddels de beelden teruggezien. “Heel Nederland kon het zien” verder lezen
Jaarverslagen zijn meestal geen groot nieuws. Dus nu ik heb verklapt dat het een jaarverslag is, wordt het knap onwaarschijnlijk dat u verder leest.
Ik kom altijd graag naar Stadskanaal. Al van jongs af aan. Dat zit zo: bij mij thuis kregen we eigenlijk nooit snoep. Dat was slecht voor onze tanden, vond mijn moeder. Persoonlijk zag ik dat genuanceerder. Maar op een dag vertelde ze dat we op bezoek gingen bij Tante Anna in Stadskanaal, omdat daar iets bijzonders ging gebeuren. “Je gaat met een papieren lamp langs de deuren, zingt een liedje en dan geven de mensen je een snoepje.”
Gratis snoep! Ik kon mijn oren niet geloven. In Stadskanaal bleek dat gewoon te bestaan. Ik kon niet wachten om terug te gaan! En sindsdien ben ik vaak terug geweest. Bij verjaardagen of logeerpartijen, bij mijn tantes en ooms, neefje en nichtjes. Daarna als wethouder van Groningen, onder andere belast met de ‘stadsbezittingen’, waaronder het Stadskanaal. En nu als commissaris van de Koning.
Ik kom hier altijd graag. Maar dit bezoek aan Stadskanaal had ik graag nog even iets langer uitgesteld. Dit afscheid komt eerder dan de bedoeling was.
Na de mooie reacties op mijn eerste ‘Paasrapport’ geef ik er deze maand graag een vervolg aan. Zoals Frits van Egters in ‘De Avonden’ zei: het is niet onopgemerkt gebleven. En dus zag ik het Paasrapport zelfs terug bij Binnenlands Bestuur.
Op de radio hoorde ik Suzan Top, de secretaris van het Groninger Gasberaad. Ze deed geen moeite om haar verbazing en haar emotie te verbergen over de inhoud van de gasbrief. Ook in het provinciehuis leidde het nieuws van de dag tot een emotionele ontlading. Ik zag vochtige ogen vanwege het historische plan van Minister Wiebes om met inzet van alle middelen, met een rotvaart de gaswinning in Groningen te beëindigen. Toen ik aan het eind van de dag de verzamelde medewerkers van de provincie toesprak, zette iemand het Groninger volkslied in. Twee tellen later galmde het hele Atrium. ´Doar gruit, doar bluit ain wonderlaand rondom ain wondre stad.´ Emotie zocht een uitweg.
Hoe meer gas je uit de Groninger bodem haalt, hoe gevaarlijker het wordt. Al jarenlang, maar zeker sinds Huizinge in 2012, dringen Groningers er op aan dat er minder wordt gewonnen. Maar dat kon nooit. “‘t Kon toch minder!” verder lezen
