In mijn agenda staat: ‘50 jaar Groninger kerken.’ Dat is natuurlijk het understatement van de eeuw! Sommige van onze kerken zijn bijna duizend jaar oud. Toch viel het me niet meteen op.
Misschien komt dat doordat ik ben opgegroeid in de Noordoostpolder. Een polder waar de dorpen op doordachte, regelmatige afstanden van elkaar liggen. Een afstand volgens de maatstaf die bij de aanleg van de polder gangbaar was: de fiets. Alle dorpen liggen dus op fietsafstand, in een kring rondom Emmeloord.
Zo op het oog was april een goed gevulde maand. Tenminste, als je het aantal blogs dat ik hier post als maatstaf neemt. Want er zijn wel eens maanden met minder berichten, dus met minder bezoeken, minder toespraken, lezingen of inleidingen.
Toch voelde het ook een beetje als warmlopen langs de zijlijn. Dat zit zo.
Een paar honderd meter hier vandaan, in het Rijksarchief aan de Sint Jansstraat, gaven de Duitsers zich over. De Canadese luitenant-kolonel Jacques Dextraze speelde daarbij een hoofdrol. Hij overtuigde de Duitsers ervan dat verder vechten geen zin had.
‘De aanhouder wint.’ Bij de Staatsloterij is het een twijfelachtige bewering. Maar als het ergens waar is, dan is het hier en vandaag. Bij de opening van de ‘Innovatie Hub Oost-Groningen’.
We danken dat aan een aantal mensen met een groot hart voor dit gebied. Mensen als André Heeres, Willem Jonker, Willem Foorthuis en Jakob Zwinderman, Aard Groen en Erik Heeres. Jeugdvrienden uit Pekela. Mensen die hier zijn geboren en daarna voor hun studie en carrière zijn uitgevlogen. Soms over de hele wereld.
Maar je kunt de jongens wel uit Pekela halen, je krijgt Pekela nooit uit de jongens. ‘Wat ons bindt, zijn Pekel en innovatie’, zegt Willem Jonker in het Dagblad van het Noorden. Want waar ze ook terecht kwamen, hun hart bleef bij Oost-Groningen. ‘Hier kom ik weg.’
Het is de dag voor Koningsdag. De kenners weten dat dit de dag is waarop mensen met discutabele smoezen naar het gemeentehuis zijn gelokt om koninklijk onderscheiden te worden. 88 zijn het er dit jaar in onze provincie. Op een bevolking van een kleine 600.000. Dus, hoewel het woord ‘lintjesregen’ anders suggereert: een koninklijke onderscheiding krijgt niet iedereen. Het is behoorlijk exclusief. En het gaat zonder uitzondering om mensen die zich bijzonder verdienstelijk hebben gemaakt voor de samenleving.
De meesten van hen worden Lid in de Orde van Oranje-Nassau. Vaak zijn dat mensen die al heel lang vrijwilligerswerk doen en waarvan mensen zeggen: die zouden ze nou eens een lintje moeten geven! En zo gaat dat ook, want een lintje komt niet zomaar uit de lucht vallen. Een koninklijke onderscheiding begint er mee, dat anderen het de moeite waard vinden om er een voor je aan te vragen. “Lid in de Orde van Oranje-Nassau” verder lezen
“Het is aan de Industrieweg in Noordhorn, achter het tankstation, bij het bordje ‘kantoor’. Parkeren kan voor de deur, of, indien vol, voor het fitnesscentrum aan de overkant van de straat.”
De instructies voor mijn bezoek verraden hetzelfde als het kantoorgebouw zelf: bij de Gebiedscoöperatie Westerkwartier hebben ze geen last van kapsones.
Stille Zaterdag in Saaxumhuizen. Alsof ze het verstilde karakter van deze dag voor Pasen willen benadrukken, zijn ze blauwe schimmen geworden. De ‘kerkgangers’ die beeldend kunstenaar Noor Agter maakte. Ze reizen rond in Groninger kerken. Maar het zijn kerkgangers uit Saaksumhuizen. Een meneer gaapt. Een oude man sukkelt langzaam in slaap. En in het midden van de groep zit een meisje dat omhoog kijkt.
Zo heb ik als kind ook vaak in de kerkbanken gezeten. Omhoog kijken tijdens de preek om de ramen te tellen. Of de lampen. Of de pijpen van het orgel. Vooral de kleine zijn moeilijk: je slaat er al snel een over. In haar kan ik me verplaatsen. Maar de meeste kerkgangers – waaronder twee honden – kijken aandachtig omhoog naar de preekstoel. Zouden ze luisteren? Het zijn ‘Noorderlu’, zoveel is zeker. Maar hun gedachten zijn voor toeschouwers een raadsel. “‘Noorderlu’ in Saaxumhuizen” verder lezen
Als waar is dat een halve waarheid erger is dan een hele leugen, dan bevind ik me op gevaarlijk terrein. Ik heb bij de installatie van de nieuwe Staten gezegd dat dit de oudste Statenzaal van het land is. Al ruim vier eeuwen in gebruik. Maar dat is maar gedeeltelijk waar.
Want toen (na ruim 250 jaar) Thorbecke in 1850 kwam met een Provinciewet, is de boel hier compleet vertimmerd.
Verkiezingen zijn in elke democratie een hoogtepunt. Het is het moment waarin politici hun positie in handen leggen van kiezers. En daar hangt voor kiezers én gekozenen veel van af.
Vlog met een terugblik op verkiezingsmaand maart
Hij was er elke vergadering van het College bij. En zorgde ervoor dat die vergadering goed was voorbereid, dat de stukken klopten en dat de besluiten van het College goed genoteerd werden. Voor mij, maar ook voor de gedeputeerden en veel medewerkers op het provinciehuis, was hij mister GS-vergaderingen. Een instituut. Een man die door medewerkers werd gevreesd. Want als hij met zijn rode mappen langs kwam, had je je stukken niet goed aangeleverd. ‘Daar is Harry, wegwezen’!
Vriendelijk maar zeer beslist checkte hij alles wat er op de GS agenda stond. En zo leidde hij bijna onzichtbaar elke GS-vergadering in goede banen.
