Maar zodra ik Annie in beeld krijg, is dat gevoel weg. Want Annie is een fenomeen. Een dame van in de zeventig, die voor ons al meer dan vijftig jaar bruggen bedient. Dus al regent het dat het giet, op de brug straalt Annie. 

In 1972 verhuisde ze naar Doodstil. Daardoor werd haar baan in Assen - ze werkte in de zorg - onbereikbaar. Annie zocht wat anders. En vanzelfsprekend vond ze dat. Ze werd brugwachter. Eerst alleen in Doodstil (de brug moest met de hand bediend worden). Later ook die in Uithuizen. In weer en wind. En altijd met een goed humeur. Samen met haar man rijdt ze in het seizoen nog dagelijks naar 'haar' bruggen. In het weekend bedient ze alleen die in Uithuizen, waar ze tegenwoordig woont. 

ze heeft zelf hele goede stembanden

Annie is brugwachter, maar nog meer gastvrouw. Veel schippers kwamen bij haar op de koffie. Vaak met wat lekkers erbij. En als je met Annie aan de praat raakt, is dat meestal niet kort. Annie heeft veel tekst. Ze vertelt honderduit over haar grote trots: de kleinkinderen. En voordat het internet zijn intrede deed, voorzag ze schippers van tasjes met informatie. Collega's fluisteren dat Annie persoonlijk heeft voorkomen dat de marifoon nodig werd in dit deel van het Boterdiep: ze heeft zelf hele goede stembanden!

Ruim vijftig jaar vlekkeloze bediening. Altijd optimistisch, stipt en positief. In weer en wind. Annie wordt door schippers en collega's op handen gedragen. En de liefde is wederzijds. Annie is, toen ze al lang aow kreeg, gewoon doorgegaan als brugwachter. Prachtig werk, dus waarom zou je stoppen? 

Vandaag is haar brug versierd. En ik mocht haar een bloemetje brengen. En horen van haar collega's dat ze hopen dat Annie nog lang brugwachter kan blijven. Lang zal ze leven. Annie is een kanjer!