Er is voldoende gezegd, ook door vele anderen, over de denkfout in de motie. Want ook als het je lukt om minder asielzoekers toe te laten, moet je degenen die wel komen menselijk opvangen. En dat vraagt een inspanning van alle gemeenten. Daarover gaat de Spreidingswet. Over eerlijk delen. Het werk verdelen. Niks anders. 

Zou er wel draagvlak zijn voor belastingen en verkeersboetes?

Bijzonder? Welnee. Het is op meer terreinen gebruikelijk dat de Staat of de provincie aan gemeenten aanwijzingen kan geven. Zo gaat dat in een decentrale eenheidsstaat. Sommige kranten en politici noemen deze wet de 'dwangwet'. Dat is goedkope en misleidende framing. Ik ken weinig wetten zonder dwang. De Grondwet misschien...

Ondertussen belt de staatssecretaris onvermoeibaar met burgemeesters. De commissarissen van de Koning doen dat ook. Maar ze vangen steeds vaker bot. 'Geen draagvlak', klinkt het dan. Zou er wel draagvlak zijn voor belastingen en verkeersboetes? Voor vergunningen met voorschriften? Soms moet je iets doen waarmee je niet populair wordt. Gewoon omdat het nodig is.

Een cynisch en kil modern kerstverhaal

De beschamende praktijk van de opvang van asielzoekers wordt keer op keer pijnlijk zichtbaar bij ons in Ter Apel. Veel Nederlandse gemeenten wachten even af. Ze weten dat niemand hen kan dwingen. En ondertussen sleept Ter Apel zich van crisis naar crisis. Ver weg van de Randstad. Ver weg van het Binnenhof.

En 's avonds en 's morgens rijdt een bus van Ter Apel naar Stadskanaal. Waar de gemeenteraad diep heeft gezucht en in de sneeuw een tent heeft laten bouwen voor de nachtopvang. Omdat niemand anders opvang wilde regelen. Een cynisch en kil modern kerstverhaal: 'Omdat er voor hen geen plaats was in de herberg'.