En helaas, ook het debat over de opvang van vluchtelingen in Nederland, met Ter Apel als middelpunt, kreeg een vervolg. Ditmaal in de Eerste Kamer. En tegen de algemene verwachting in, nam die Eerste Kamer de Spreidingswet aan. Wonderlijk hoe partijpolitiek het karakter van het debat was. En ook hoe weinig zekerheid het in de Eerste Kamer biedt dat de Tweede Kamer al akkoord is gegaan. Is het klaar, nu de wet in het Staatsblad staat? Nee natuurlijk. Maar onze hoop in Groningen is dat alleen al de wetenschap dat de wet er nu is diverse gemeenten in beweging brengt.

Niks vanzelfsprekend

Staatssecretaris Vijlbrief nam in het gasdebat direct de kou uit de lucht, om maar eens een passende beeldspraak te gebruiken, door te zeggen dat de communicatie van hem en het ministerie van EZK beter had gekund. Want waar iedereen dacht dat de gasbuffers goed gevuld waren, gingen twee gasputten toch opeens weer open 'voor het geval dat'. We kijken uit naar het wetsvoorstel, dat het einde van de gaswinning definitief regelt. En hopen dat de Tweede én de Eerste Kamer het maar snel willen aannemen.

Maar aan de orde van de dag is niks vanzelfsprekend.

Het nieuwe jaar is begonnen zoals elke motie in Nederland eindigt: ‘en gaat over tot de orde van de dag’. Maar aan de orde van de dag is niks vanzelfsprekend. Ze kan nog steeds niet zonder goede wetgeving. Nog steeds niet zonder de inzet van veel mensen die gemotiveerd zijn om er de schouders onder te zetten. Niet zonder mensen die dat zo lang blijven doen als nodig is om dingen te verbeteren.

Stayerskwaliteiten

Het verdriet van Ter Apel vergt langdurige inzet van het hele land. En de voornemens die het demissionaire kabinet opschreef in ‘Nij Begun’ vergen ook stayerskwaliteiten. Volhouden nu. Goede voornemens moeten vertaald worden in wetgeving. En dan vastberaden en met hart voor onze inwoners worden uitgevoerd.

Groningen repareren, Groningen mooi maken. Het is aan de orde van de dag.