Minder historisch, maar nog steeds bijzonder is het feit dat Groningen in september voor de negende keer de Troonrede haalde. Opnieuw als kwestie. In één adem met andere nationale narigheden. Zoals altijd streden er twee zielen in mijn borst. Het zou schandalig zijn als Groningen niet meer werd genoemd. Want de Troonrede bevat de topprioriteiten van het regeringsbeleid. Laten we vooral niet doen alsof het allemaal is opgelost.

Maar de gevolgen van gaswinning blijven nog jaren merkbaar.

Tegelijk is het sleets. Er is niets aan te merken op de woorden die de koning uitsprak. Maar het is een schandaal dat het nodig is om de gevolgen van gaswinning voor de negende keer te noemen, terwijl er nog steeds zoveel mensen wachten op de afhandeling van hun schade, op de voortgang van de versterking van hun huis.

Dat is moeilijk. Dat is onverdraaglijk. Aan ons allemaal de taak om zo snel mogelijk alle maatregelen die het kabinet aankondigt in Nij Begun, als reactie op de knetterharde conclusies van de parlementaire enquêtecommissie, op zo'n manier uit te werken dat onze inwoners er ook werkelijk wat aan hebben. Dat ze het verschil merken. Zich gezien en gehoord voelen. Goed geholpen worden. En verder kunnen met hun leven.

De putten zijn na september dicht. Maar de gevolgen van gaswinning blijven nog jaren merkbaar. Ik kijk reikhalzend uit naar het moment dat de koning voor de allerlaatste keer een tekst over gaswinning in Groningen kan uitspreken. Het moment waarop we samen kunnen vaststellen dat de boel mooi op streek is. Dat er uitzicht is. Licht aan het eind van de tunnel. Dat we tegen elkaar kunnen zeggen: we zijn er nog niet, maar dit gaat de goede kant op, zo moet het. Het moment waarop dat kan, is minstens zo historisch als september 2023.

Hyperloop, Veendam