Reces, na een zwaar jaar.

Het was een mooie vergadering, vandaag. Ik ben al jaren geleden opgehouden met voorspellen hoe lang een Statenvergadering duurt. Zeker niet de algemene beschouwingen. Maar de conclusie van vandaag was: niet eens zo heel lang. Voor het avondeten klaar.

En het was ook mooi. Als we zouden tellen hoeveel woorden hier vandaag zijn gewisseld, dan zouden we vast wel al een eind op weg zijn naar de volgende voorjaarsnota. Maar dat past ook bij algemene beschouwingen: partijen krijgen de ruimte om te zeggen waar ze op uit zijn. Je krijgt de ruimte om te beschouwen, je zegt wat je vindt, je legt iets neer, je stuurt iets bij, en als het goed gaat, gun je elkaar iets. 

Verbinden

Opvallend vond ik vandaag dat de fractievoorzitters in hun bijdragen bijna allemaal verbinding zochten. Boven het gekissebis wilden uitstijgen, met thema's als 'noaberschap', 'verbinden', 'samen-leving', begrip voor elkaars perspectief en 'samenwerken'. Door deze thema's te kiezen voor hun bijdragen, stelden de fractievoorzitters in de Staten natuurlijk ook eisen aan zichzelf.

dat je bijna zou vergeten: dit is óók mensenwerk

De lat lag dus hoog, maar het is vandaag allemaal gelukt. Een constructief debat. Af en toe scherp, maar vaak welwillend. Best veel moties, ook. ’t Kon minder, zou ik bijna zeggen. En zo sterk gericht op de inhoud, dat je bijna zou vergeten: dit is óók mensenwerk. Hard werk. Dat ook. 

Voor velen van ons, ook mensen die we in de afgelopen maanden zagen vertrekken, was het geen gemakkelijk politiek jaar. Eigenlijk begonnen we opnieuw. Eerst de breuk in de coalitie in september. Toen een moeilijk en vaak emotioneel formatieproces. En daarna de installatie van nieuwe gedeputeerden, in maart. Inwerken. Wennen aan bekende en onbekende gezichten in nieuwe rollen.

Nevenfunctie?

Ook vandaag bleek: we willen de beste keuzes maken voor onze provincie. En dat gaat niet vanzelf. Zeker niet zo vlak voor de vakantie. Want wat moest er nog veel, zo in die laatste weken. Alsof er geen leven meer is ná de zomer. Gesprekken, vergaderingen, bijeenkomsten, telefoontjes.

De meeste Statenleden combineren dit werk met een ander beroep. Dat heet op onze website ‘nevenfunctie’, maar ik vermoed dat Statenleden dat zelf anders beleven. Voor de één een uit de hand gelopen hobby, voor de ander een roeping — zoals vaak weer blijkt uit de maidenspeeches. Dan is het niet zo gek als tegen de zomer je tong op je schoenen hangt.

het zomerreces komt niks te vroeg.

Laat ik voor mezelf spreken: het zomerreces komt niks te vroeg. En ik gun ook de Statenleden een paar weken van even niks. Verdwalen in een boek, op een terras, in een gesprek dat nergens toe hoeft te leiden. Tijd om los te laten. Om op te laden. Zodat we straks weer samen verder kunnen. Want er ligt nog genoeg te doen. Maar dat mag straks. 

Onthaast

Het is, zoals Rutger Kopland schreef, in een volkomen onthaast gedicht onder de titel 'Zomeravond in het Noorden':

X (foto 9 juli_2)

Fijne zomer allemaal! Rust goed uit. En tot in september.