Het is niet niks, wat hier nu staat. En het is dus ook niet niks, wat er hier is gebeurd. Sloop, nieuwbouw, versterking - dat is een soort fysieke arbeid die in feite aan het eind komt van een periode van intensief denkwerk. Iets weer opbouwen is het zichtbare resultaat van veel denkwerk over wat je met zijn allen wil met een gebouw - dat de bedoeling heeft om er voor iedereen te zijn. Voor alle inwoners.

Gefeest en gerouwd

De dichter Gerrit Kouwenaar schreef ooit een cyclus van 9 gedichten over de sloop van Het Paleis voor de Volksvlijt in Amsterdam. Op de plaats daarvan staat nu de kantoorkolos van De Nederlandse Bank. Eén van zijn gedichten begint met de regel 'Het duurzaamst bouwen is het breken.' Wat je sloopt, zegt Kouwenaar hier volgens mij mee, komt nooit meer terug.

Waar je het hart van het dorp hoorde kloppen.

Dat lijkt hier in Siddeburen ook zo. Het verenigingsgebouw van de Siddebuurse 'kleine luyden', krijgen we niet meer terug. Van 'Rehoboth', genoemd naar de waterput die aartsvader Izaäk groef, nemen we voorgoed afscheid. Daarmee is een einde gekomen aan een tijdperk, waarin Rehoboth jarenlang voor veel mensen van grote betekenis is was.

Rehoboth: een plaats die een eeuw lang het toneel was van belangrijke en minder belangrijke gebeurtenissen. Van belangrijke en minder belangrijke beslissingen. Waar inwoners van Siddeburen hebben gefeest en gerouwd. Kortom, waar werd geleefd. Waar je het hart van het dorp hoorde kloppen.

Een 'hub'

En nu is er dus een nieuw multifunctioneel centrum, op basis van uitgekiend denkwerk over sloop en nieuwbouw en versterking. Aangebouwd tegen de ruim honderd jaar oude gereformeerde kerk, die zelf ernstig versterkt moest worden. En nu staat het duo er stralend bij: het MFC als de nieuwe buurvrouw van de prachtig gerenoveerde kerk. Sterker nog: de kerk is nu 'zaal zuid' van het multifunctioneel centrum. Dikke wanden en grijze balken maken haar sterker dan ooit. De kansel is er uit. Het orgel is gebleven. Als je je realiseert dat de betekenis van Rehoboth 'de Heer geeft ruimte' is, dan zijn we dicht bij de bedoeling gebleven. Wat je sloopt komt soms weer terug. Maar beter!

We kunnen hier opnieuw feesten. Vergaderen. Toneel spelen. Boeken lenen. Bij elkaar komen. Wachten op openbaar vervoer. Gebruikmaken van de dagbesteding, als cliënt en als consument. Voor een afspraak bij de huisarts komen. En die kan letterlijk het hart van het dorp horen kloppen!

met een kop koffie of thee bij de hand, met dank aan Cosis.

Een multifunctioneel centrum dus met veel mogelijkheden om opnieuw een centrale rol in het dorp te spelen. En, niet te vergeten, met iets wat we in goed Gronings een 'hub' noemen. Een plek om van het ene vervoermiddel over te stappen op het andere. En als je even moet wachten, kan dat op een prettige manier. Met een dak boven je hoofd. En voor wie dat wil: met een kop koffie of thee bij de hand, met dank aan Cosis.

Leugenbankjes

Inmiddels zijn er in Drenthe en Groningen ruim 50 van deze hubs. En net als hier, zijn dat niet zo maar knooppunten. Het zijn niet zo maar overstapplaatsen. Het zijn door ontmoetingsplekken voor reizigers, dus voor ons allemaal. Met, zo kan ik me voorstellen, hier en daar een soort 'leugenbankjes'. Waar laten we zeggen de wat oudere inwoners elkaar sterke verhalen uit het verleden voorschotelen. Allemaal echt gebeurd natuurlijk! En de laatste nieuwtjes en roddels vertellen.

Uiteindelijk is een multifunctioneel centrum natuurlijk niet meer dan een gebouw. Als je het lelijk zegt: een stapel stenen. Het zijn de mensen, de inwoners van Siddeburen, wij met zijn allen, die het centrum leven inblazen. En er een plek van maken die bijdraagt waarom een dorp een dorp is. Waar mensen elkaar kennen. Waar je elkaar groet. Waar het goed wonen en recreëren is. Waar je samen zoiets als levensgeluk en het levensplezier ziet ontstaan. Met de opening van vandaag sluiten we een periode af. En beginnen we een nieuw hoofdstuk. Hup Siddeburen!