Het is een vraag waar elke vader of moeder het liefst ver vandaan wil blijven: welk kind je de liefste, de knapste of de aardigste vindt. Zo is het ook met alle kerken van wie de zorg in de loop der jaren is toevertrouwd aan de Stichting Oude Groninger Kerken.

Bij de functie van commissaris van de Koning in Groningen hoort dat je beschermheer bent van deze stichting. Ik ben dat dus ook, sinds april 2016. En sindsdien heb ik diverse kerken mogen bezoeken. Niet alleen als beschermheer trouwens. Maar ook gewoon, omdat het kan.

Baken

Na elk bezoek vrees ik de vraag welke ik nou het mooiste vind, van alle kerken die ik heb gezien. Want zoals al je kinderen je even lief zijn, zo zijn ook alle kerken die de stichting heeft laten restaureren en zo gaaf mogelijk doorgeeft volgende generaties Groningers - zo zijn al die kerken en kerkjes mij even lief.

waar het dorp zich eeuwenlang omheen heeft ontwikkeld

En net als bij je kinderen, vind je van de ene kerk de toren zo mooi. Van een andere staat een wandschildering je heel goed bij. En bij weer een andere was je verrast over de heldere klank van het orgel, zelf helemaal achterin de kerk. Of hoe het voorjaarslicht door het glas in lood binnenvalt en de blauwgroene vloer optilt.

Je hebt ook kerken die een baken in het landschap zijn, maar soms ook nog altijd zichtbaar de kern zijn waar het dorp zich eeuwenlang omheen heeft ontwikkeld. Of schitterend, bijna solitair, op een wierde staat en door schilders van De Ploeg vaak zo mooi is vastgelegd.

Lichtflits

Een kerk die ervoor zorgt dat de ijsbaan van het dorp in de luwte ligt. Die altijd weer een glimlach op je gezicht brengt, omdat de toren los van het schip staat, tegenover de basisschool die zo ook nog altijd gebruikt wordt. Waar populieren een wedstrijd met de toren doen wie het hoogste is. Of hoorbaar de wind aan elkaar doorgeven.

die allemaal zorgvuldig die ene vraag gelukkig nooit stellen

Soms word je er met je neus op de feiten gedrukt. Dan loop je langs graven die er al eeuwen liggen voordat je de ingang van de kerk bereikt. En daarna ga je naar binnen over een drempel en een betegelde gang, die beide zijn uitgesleten door de vele voetstappen die je zijn voorgegaan. De feiten, zoals in: het leven is een lichtflits tussen twee eeuwigheden duisternis. Wij mensen, wij zijn er maar even.

In dat even ben ik nu dus, met veel genoegen, beschermheer van de Stichting Oude Groninger Kerken. Die medewerkers en een directie heeft die allemaal zorgvuldig die ene vraag gelukkig nooit stellen. De ene vraag, die ik inderdaad zou beantwoorden met dat ze me allemaal even lief zijn. De moeite waard. Op hun eigen, unieke manier.