Wie in de jaren zestig van de vorige eeuw als jonge vrouw verpleegkundige wilde worden, was vaak aangewezen op interne opleidingen bij de ziekenhuizen zelf. Kost en inwoning werd direct geregeld. Makkelijk voor de verpleegkundige-in-wording, makkelijk voor het ziekenhuis.

Toezichthoudende nonnen

Zoals dat hoort, had 'De Flat' in Winschoten en omstreken de naam een onneembaar fort te zijn. Want de nonnen waren niet alleen de dragers van het katholieke Sint Lucas-ziekenhuis, ze zagen er ook op toe dat alles wat er in de flat gebeurde binnen het betamelijke bleef.

En zo komen er vanzelf weer nieuwe verhalen over deze plek

Maar zoals dat gaat als er weinig tot niets mag: dan gebeurt er van alles. Vast wel binnen het betamelijke, maar toch net even anders dan de toezichthoudende nonnen het zich hadden voorgesteld. En dus bleven vriendjes wel eens slapen, waren er feesten en was er buiten de les- en werkuren genoeg vertier. 'Je kreeg er nauwelijks slaap', zegt een van de oud-bewoners in een mooi boekje, waarin een aantal bewoners en nonnen van vroeger terugkijkt. David Stolk interviewde hen. Ik mocht er een voorwoord in schrijven.

Beginnend leven

Op de omslag van het boekje staat een foto uit de jaren zestig. De zusterflat bereikt daar het hoogste punt. Een strak, streng en modern gebouw. Negen verdiepingen hoog. Nu staat het leeg. Maar er wordt aan gewerkt. Binnenkort komen er appartementen in. Dan komen er opnieuw jonge bewoners in de flat, die zo een tweede leven krijgt. En zo komen er vanzelf weer nieuwe verhalen over deze plek in Winschoten in omloop. Nieuwe herinneringen aan een beginnend leven in Winschoten en daarbuiten.

Herinneringen zoals van zuster-overste Wilma, die na het Lucas in Zaïre gaat werken en daar soms terugdenkt aan haar vroeger fietstochten door Midwolda, Oostwold en Scheemda. Een ontroerend, troostrijk en hoopgevend beeld: ook als je in Afrika woont en werkt, kan ons mooie Groningen een baken zijn.